To nie jest lekka książka. Nie nadaje się, jeśli chcecie zwyczajnie się wyluzować i spędzić beztrosko czas. Przy tej książce wyluzować się nie da... A to tylko z jednego powodu - trzeba być ciągle skupionym....

Niczym czerwona nić biegnie przez książkę pytanie o granicę między życiem a pisaniem. 

Żeby w ogóle zabrać się za "Poziom zero" potrzebne są dwie rzeczy, które w moim codziennym życiu zdarzają się niezwykle rzadko, czyli cisza i odosobnienie. Mimo wszystko przeczytałam...

Akcja książki dzieje się w Domu, czytelnik ma wrażenie, że bohaterka niedawno się do niego wprowadziła i dopiero próbuje się w nim odnaleźć i uporządkować na nowo swoje życie. Nie jest to jednak łatwe, bo jej myśli krążą wokół książek, które przewrotnie nazywa Grzbietami. 

Gdy tylko chce zasiedzieć się w Pokoju z Grzbietami, jak nazywa bibliotekę, ogarnia się strach i inne dziwne uczucia. Z jednej strony pragnie lepiej zapoznać się z książkami, z drugiej zaś to doświadczenie wymaga od niej nie lada odwagi. 

Bardzo jasne jest odniesienie książki do "Stopnia zero pisania" Barthes'a, w którym to eseju szkicuje on systematykę i historię pisania.Tropi różne formy masek nakładanych przez literaturę i proces autodemaskacji, który współcześnie czyni literaturą jej nieobecność. Tą skomplikowaną dialektyką pisania esej Barthes’a przygotowuje grunt późniejszej dekonstrukcji i „śmierci autora”.

 
"Poziom zero" to zdecydowanie nie jest książka dla każdego. Pewnie spora ilość osób po kilku stronach, odłożyłaby ją na bok, ale to mógłby być  duży błąd. W tej książce liczy się słowo, jego piękno, poetyckość, umiejętność plastycznego wyrażania myśli, i właśnie przede wszystkim ze względu na wrażenia estetyczne warto sięgnąć po tę książkę. "Poziom zero" był miłą odmianą, w dobie niedbalstwa o język pisany i mówiony!